Author:
Abstract
Amaç: Çalışmamızda hem özel hem de kamu sağlık kurumlarında çalışan sağlık çalışanlarının, halkla ilişkiler birimini nasıl değerlendirdiği, birimle ilgili bilgi seviyeleri ve birime karşı tutumlarını ortaya çıkarılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Çalışmada örneklem olarak kamu ve özel sağlık kurumlarında çalışan 280 kişi katılmıştır. Verileri almak için online anket formu kullanılmıştır. Anket formu iki bölümden oluşmaktadır. Anket formunun ilk kısımda sosyo-demografik özellikler yer alırken, ikinci bölümde halkla ilişkiler birimi ile ilgili yargı düzeylerini belirlemek için 30 ifade yer almaktadır. Verilerin analizinde SPSS 25 programı kullanılmıştır. Güvenirlik analizinden sonra analizler için, betimleyici istatistiklerden, Independent Samples T test ve One-Way ANOVA testlerinden yararlanılmıştır.
Bulgular: Yapılan analizler sonucunda; halkla ilişkiler biriminin sağlık kurumlarında bulunması önem arz ettiği görülmüş ve çalışmamıza katılan sağlık çalışanlarının %86,4’ü halkla ilişkiler biriminin gerekli olduğunu dile getirmiştir. Katılımcıların %36,8’i halkla ilişkilerden sorumlu olarak müdürün olması gerektiğini ve %52,5’inin halkla ilişkilerin esas işlevinin hasta şikâyetlerine ilgi göstermesi gerektiğini belirtmiştir. Ayrıca, katılımcıların sosyo-demografik özelliklerinden yaş, hastane türü ve meslekte çalışma yılı ile istatistiksel olarak anlamlı farklılık tespit edilmiştir (p<0,05). Son olarak halkla ilişiklerle ilgili bilgi düzeyi ifadelerine orta düzeyde bir katılım olduğu görülmüştür.
Sonuç: Sonuç olarak katılımcılar halkla ilişkilerle ilgili bilgilerinin ve tutumlarının orta düzeyde olduğu görülmüştür. Bu durum son yıllarda artmaktadır ve artan rekabetle birlikte rekabette öne geçebilmek ve halkla olan ilişkileri yükseltebilmek için konu ile ilgili bilgi düzeylerinin arttırılması önerilmektedir. Halkla ilişkiler birimi hakkında konu ile ilgili örgün eğitimi alan uzman kişilerin ya da kurum içi destek eğitimleri ile yaşam boyu öğrenme ilkesi doğrultusunda kendini geliştirebilen kişilerin desteklenmesi sağlanmalıdır. Halkla ilişkiler birimine yönelik talimatlar ve görev tanımları oluşturulup ilgili işin niteliği artırılabilir. Çalışma örnekleminin kısıtlı olması, konu ile ilgili özellikle sağlık çalışanlarının görüşlerine yönelik çalışmaya fazla rastlanmaması nedeniyle, konu ile ilgili daha büyük örneklemlerde ve sağlık profesyonellerinin katılımı ile yapılacak çalışmalar literatüre katkı sağlayacaktır.
Keywords
Abstract
Aim: In our study, it is aimed to reveal how health professionals working in both private and public health institutions evaluate the public relations unit, their knowledge levels about the unit and their attitudes towards the unit.
Method: In the study, 280 people working in public and private health institutions participated as a sample. An online questionnaire was used to collect the data. The questionnaire form consists of two parts. While socio-demographic characteristics are included in the first part of the questionnaire, there are 30 statements in the second part to determine the level of judgment about the public relations unit. SPSS 25 program was used in the analysis of the data. After the reliability analysis, descriptive statistics, Independent Samples T test and One-Way ANOVA tests were used for the analysis.
Findings: As a result of the analyzes made; It has been seen that it is important to have a public relations unit in health institutions and 86.4% of the health professionals who participated in our study stated that the public relations unit is necessary. 36.8% of the participants stated that the manager should be responsible for public relations and 52.5% stated that the main function of public relations should be to pay attention to patient complaints. In addition, a statistically significant difference was found between the socio-demographic characteristics of the participants, age, hospital type, and years of work in the profession (p<0.05). Finally, it was seen that there was a moderate level of participation in the statements of knowledge level about public relations.
Conclusion: As a result, it was seen that the participants' knowledge and attitudes about public relations were at a moderate level. This situation has been increasing in recent years, and it is recommended to increase the level of knowledge about the subject in order to be ahead of the competition and increase relations with the public with the increasing competition. It should be ensured that experts who receive formal training on the subject about the public relations unit or those who can improve themselves in line with the lifelong learning principle with in-house support trainings should be supported. Instructions and job descriptions for the public relations unit can be created and the quality of the relevant work can be increased. Since the study sample is limited and there are not many studies on the subject, especially the opinions of health professionals, studies with larger samples and the participation of health professionals will contribute to the literature.