Author :
Abstract
Vaad, vaid ya da vait olarak kullanılmakta olup, vaad eden ya da vaad edilen olarak karşılık bulmaktadır. Gerçekte bir ön sözleşme olan taşınmaz satış vaadi Türk Borçlar Kanununda ön sözleşme şeklinde yer almış olsa da, gerek Tapu Kanunu ve gerekse de Yargıtay’ın içtihat ve uygulamalarında taşınmaz satış vaadi kavramı yerleşik olarak kullanılmaktadır. Ön sözleşmenin hukuki olarak iki fonksiyonunun olduğu kabul edilmektedir. Bunlardan birincisi, hazırlık fonksiyonu olarak bilinmekte olup, sözleşmenin olmasından önce ve sözleşmeye hazırlık aşamasıdır. İkincisi ise garanti fonksiyonu adını taşımakta olup, gelecekte asıl sözleşmenin kurulmasını garantiye almış olmaktadır. Uygulamada sıklıkla karşılaşılan bir sözleşme olan taşınmaz satış vaadi sözleşmesi çoğu kez karşımıza ön ödemeye dayalı konut satışlarında çıkmaktadır. Bunun nedeni bilindiği üzere, sözleşmeye taraf olanların mevcut durum ve o an itibariyle satış işlemini yapmak istememeleridir. Yine bilindiği üzere bu sözleşmenin resmi şekilde yapılması zorunluluğu bulunmaktadır. Bu çalışmada genel teori açısından taşınmaz satış vaadi sözleşmesi hukuki süreç içinde ele alınmıştır.
Keywords
Abstract
It is used as a promise, and it finds a response as promised or to be promised. Although the promise to sell real estate, which is actually a preliminary agreement, is included in the Turkish Code of Obligations as a preliminary agreement, the concept of the promise to sell real estate is used in both the Land Registry Law and the case law and practices of the Court of Cassation. It is accepted that the preliminary contract has two legal functions. The first of these, known as the preparation function, is the pre-contract and contract preparation phase. The second is called the guarantee function and ensures the establishment of the main contract in the future. Promising real estate sales contract, which is a contract that is frequently encountered in practice, often appears in prepayment-based housing sales. The reason for this is, as it is known, the current situation of the parties to the contract and their unwillingness to make the sale as of that moment. As is known, this contract has to be made formally. In this study, in terms of general theory, the real estate promise contract is discussed in the legal process.
Keywords
- Acemoğlu, K. (1965). “Türk Hukukunda Tapu Kütüğüne Kayıtlı Olmayan Taşınmazların Hukuki Durumu”, İstanbul,
- Acemoğlu, K. (1965). “Türk Hukukunda Tapu Kütüğüne Kayıtlı Olmayan Taşınmazların Hukuki Durumu”, İstanbul, s. 58.
- Akgün, Z. (1953). “Gayrimenkul Satış Vaadi ve Gayrimenkul Bey’inde Hasar’’, Adalet Dergisi, 5: 445-465.
- Albayrak, H. (2017). “Taşınmaz Satış Vaadi Sözleşmesi ve Taşınmaz Satış Vaadi Sözleşmesinde Görev ve Yetkiye Dair Sorunlar”, Uyuşmazlık Mahkemesi Dergisi, Tayfun Medya, Ankara, 10:43-95.
- Arslan, R., Yılmaz, E. ve Taşpınar-Ayvaz, S. (2016), “Medenî Usul Hukuku”, Yetkin Yayınları, Ankara.Ayan, M. (2016). “Borçlar Hukuku Genel Hükümler-Borçlar Hukuku”, Seçkin Yayınları, Ankara, s. 34. Ayan, M. (2016). “Eşya Hukuku II- Mülkiyet”, Seçkin Yayınları, Ankara.
- Ayiter, N. (1987). “Eşya Hukuku”, Seçkin Yayınları, Ankara.
- Ayrancı, H. (2006). “Ön Sözleşme”, Yetkin Yayınları, Ankara, 2006, s. 40.
- Belgesay, M. R. (1945). “Türk Kanun Medenisi Şerhi, Aynî Haklar”, İstanbul, s. 55. Berki, Ş. (1958). “Borçlar Hukuku, C. I”, Ankara, s. 72.
- Bilge, N. (1970). “Borçlar Hukuku, Özel Borç Münasebetleri”, Sevinç Matbaası, Ankara, s. 93. Çenberci, M. (1972). “Gayrimenkul Satış Vaadi”, Sevinç Matbaası, Ankara, s. 1.
- Dalamanlı, L. (1986)., Gayrimenkul Satış Vaadi, 1986, s. 3 (aktarma, DOĞAN, 2006, s. 47). Doğan, G. (2006). “Ön Sözleşme (Sözleşme Yapma Vaadi)”, İstanbul, s. 51.
- Eren, F. (2017). “Borçlar Hukuku Özel Hükümler”, Yetkin Yayınları, Ankara, s. 192.EREN, F. (2015). “Borçlar Hukuku (Genel Hükümler)”, Yetkin Yayınları, Ankara.
- Günay, E. (2016). “Taşınmaz Satış Vaadi Sözleşmesinden Kaynaklanan Uyuşmazlıklar”, Seçkin Yayınları, Ankara, s. 15.
- Hamamcıoğlu Vardar, G. ve Özmen, S. E. (2016). “6502 Sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun Uyarınca Ön Ödemeli Konut Satış Sözleşmesi”, On İki Levha Yayıncılık, İstanbul, s. 36.
- Karahasan, M. R. (2002). “Türk Borçlar Hukuku Özel Borç İlişkileri, C. I”, İstanbul, s. 452. Kılıç, H. (1997). “Gayrimenkul Davaları, C. 2”, Turhan Kitabevi, Ankara, s. 1517.
- Kocayusufpaşaoğlu, N. (1959). “Türk Medeni Hukukunda Gayrimenkul Satış Vaadi”, Sulhi Garan Matbaası, İstanbul, s. 67.
- Nomer, N. H. (2015). “Borçlar Hukuku- Genel Hükümler”, Beta Basım, İstanbul, s. 50.
- Oğuzman, K. ve Öz, T. (2016). “Borçlar Hukuku Genel Hükümler, C-1”, Vedat Kitapçılık, İstanbul, s. 189. Oğuzman, M. K. (1958). “Kat Mülkiyeti Meselesi ve Hâl Çaresi”, İsmail Akgün Matbaası, İstanbul.
- Oğuzman, M. K., Seliçi, Ö. Ve Özdemir, O., (2016). “Saibe, Eşya Hukuku”, Filiz Kitabevi, İstanbul. s. 390. Olgaç, S. (1962). “Gayrimenkul Satış Vaadi’’ , Adalet Dergisi, S. 3- 4, Ankara, s. 244.
- Özenli, S. (1986). “Uygulamada Taşınmaz Satış Vaadi Sözleşmesi ve Neden Olduğu Davalar”, Kazancı Hukuk Yayınları, Ankara, s. 3.
- Özmen, S. E. ve Hamamcıoğlu-Vardar, G. (2016). “6502 Sayılı tüketicinin Korunması Hakkında Kanun Uyarınca Ön Ödemeli Konut Satış Sözleşmesi”, On İki Levha Yayıncılık, İstanbul.
- Postacıoğlu, İ. (1945). “Gayrimenkullerin Ferağına Müteallik Akitlerde Şekle Riayet Mecburiyeti”, İktisadi Yürüyüş Matbaası ve Neşriyat Yurdu, İstanbul, s. 88.
- Reisoğlu, S. (1957). “Gayrimenkul Satış Vaadi’’, Adalet Dergisi, S. 6- 7: 551-562. Sirmen, L. (2016). “Eşya Hukuku”, Yetkin Yayınları, Ankara, s. 329.
- Sungurbey, İ. (1957). “Borç İkrarı ve Borç Vaadi”, İsmail Akgün Matbaası, İstanbul. Sungurbey, İ. (1963). “Kişisel Hakların Tapu Kütüğüne Şerhi”, İstanbul, s.11.
- Surlu, H. (2014). “Taşınmaz Satış Vaadi”, Seçkin Yayınları, Ankara, s. 42. Tandoğan, H. (1969). Borçlar Hukuku (Özel Borç İlişkileri), Ankara.
- Tekinay, S. S. (1971). “Borçlar Hukuku”, Kurtulmuş Matbaası, İstanbul, s. 129.
- Tuğ, A. (1994). “Türk Özel Hukukunda Şekil”, Mimoza Yayınevi, Konya, s. 101.
- Umar, B. (2011). “Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi”, Yetkin Yayınları, Ankara.
- Von Tuhr, A. (1952). “Borçlar Hukukunun Umumi Kısmı”, Yeni Matbaa, İstanbul, 1952. (Cevat, Edege Çevirisi) Yargıtay. (1980). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. T. 24. 06. 1980, E. 1979/ 2554, K. 1980/ 3554 nolu kararı.
- Yargıtay. (1994). Yargıtay 15. Hukuk Dairesi. T; 22.03.1994, E.5997, K. 1714 nolu kararı.
- Yargıtay. (2007a). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. T. 13. 3. 2007, E. 2007/ 1266, K. 2007/ 2679 nolu kararı.
- Yargıtay. (2007b). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. T. 19. 03. 2007, E. 2006/ 2208, K. 2007/ 2868 nolu kararı.
- Yargıtay. (2007c). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. T. 28. 09. 2007, E. 2007/ 9734, K. 2007/ 10978 nolu kararı.Yargıtay. (2010a). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. T. 30.03.2010, E. 2010/1003 K. 2010/3455 nolu kararı.Yargıtay. (2010b). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. T. 30.03.2010, E. 2010/1003 K. 2010/3455 nolu kararı. Yargıtay. (2015). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi. E. 2005/ 9207, K. 2006/ 1921 nolu kararı.
- Yargıtay. (2016). Yargıtay 14. Hukuk Dairesi, T. 4.4.2016, E.2014/16955, K. 2016/4009 nolu kararları. Yavuz, C. (2014). “Türk Borçlar Hukuku-Özel Hükümler”, Beta Yayınevi, İstanbul, s. 245.
