İLKÖĞRETİM DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ DERSLERİNDE EĞİTSEL OYUN YÖNTEMİNİN UYGULANMA DURUMU (TUZLA ÖRNEĞİ)
Author :
Abstract
Bu araştırmada, ilköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerinde eğitsel oyun yönteminin uygulanma durumu incelenmiştir. Araştırma, İstanbul İli Tuzla ilçesi Milli Eğitim Müdürlüğüne bağlı ilköğretim okullarına 2007–2008 öğretim yılında kayıtlı olan ve tesadüfî olarak seçilen 500 öğrenci üzerinde yapılmıştır. Deneklere uygulanan anketlerden elde edilen verilerin çözümlenmesinde SPSS istatistik programı ile Excel tablolama programı kullanılmıştır. Anketten elde edilen veriler, frekans analizi ile analiz edilmiştir. Cinsiyet ve çalışılan kurum değişkenleri için t – testi çözümlemesi yapılmıştır. Kıdem yılı, mezuniyet durumu ile ilgili grup değişkenleri arasında farklılık olup olmadığını belirlemek için tek yönlü varyans ( ANOVA ) analizi kullanılmıştır. Yapılan tüm istatistiksel çalışmalarda anlamlılık düzeyi 0,05 olarak kabul edilmiştir. Araştırmanın temel amacı, İlköğretimde Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinde eğitsel oyun yönteminin ne kadar sıklıkla ve etkinlikle uygulandığını, varsa yöntemin uygulanması ile alakalı olumsuzlukları ortaya koymak ve bu dersin öğretmenlerinin bahsedilen yöntem konusundaki yeterlilik düzeylerini tespit etmektir. Eğitsel oyun yöntemi Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerinin amaçları ve dersin niteliği açısından önemli bir yöntemdir. Bu yöntem, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerinde, soyut konuların somutlaştırılarak öğretilmesinde ve duyuşsal öğrenmelerde büyük avantajlar sağlamaktadır. Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmenlerinin büyük çoğunluğu bu yöntemi derslerinde uygulamamaktadır. Bu durumun sebepleri arasında; yoruculuk, öğrenci disiplinsizliği, gibi hususlar sayılabilir. Fakat asıl sebep, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmenlerinin bu yöntemi yeterince tanımamaları ve bu sebepten dolayı uygulamak istememeleridir. Araştırma sonunda, araştırmaya katılan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmenlerinin büyük çoğunluğunun eğitsel oyun yöntemi hakkımda yeterli bilgiye sahip olmadıkları ve bu yöntemi Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerinde sıklıkla ve yeterlilikle uygulamadıkları ortaya çıkmıştır. Yöntemin uygulanmasını etkileyen zorluklar; yoruculuk, zaman yetersizliği, disiplin gibi zorluklardır. Bunlar arasın da disiplin ön plana çıkmaktadır.
Keywords
Abstract
In this research was studied the implementation of educational drama technique in Religion and Ethics courses in the primary level. The survey was conducted on five hundred (500) randomly-selected students who are registered to public primary schools in Tuzla, in Istanbul. In the analysis of the data gathered from the questionnaires directed to the subjects were used SPSS statistics program and excel listing program. The data was analyzed through frequency-analysis. For the variables as gender and the institution in which the teachers are employed, a T-test type analysis was carried out. To determine whether there were any differences between the group-variables with regards to in-service length and graduation status of the teachers, one-way variance analysis (ANOVA) was utilized. In all statistical studies, significance level was accepted as 0,05. The purpose of the research is to find out how frequently and by what efficiency the educational drama is put into practice in the mentioned course, to show the problems relevant to the implementation of the technique-if there are any- and to reveal the proficiency levels of the teachers teaching the course about educational drama. The drama is an important method in terms of the objectives and characteristics of the course. It provides teachers with considerable advantages in teaching abstract themes and topics by exemplifying them and in affective learning, as well. The great majority of the teachers offering the lesson do not perform this technique. Among the reasons for this case can be considered concerns such as the method’s being burdensome and the students’ lacking discipline; but, the real cause is that the teachers do not know the method well and thus that they do not want to involve it. Some of such problems that make it difficult to practice the drama can be overcome with teacher’s knowledge and skill. Through the research, it was unfolded that most of the teachers- namely, teachers of Religion and Ethics- involved in the study do not have the necessary knowledge about the educational drama and that they do not realize this method in their courses frequently and efficiently/effectively enough. The difficulties that affect the implementation are its being tiresome, the lack of time and the discipline problem. Among these, the discipline issue is more visible than others.
Keywords
- Aral, N., Baran, G., Bulut, Ş., Çimen, S. (2000) Eğitimde Drama. Ankara: Ya-Pa Yayınları.
- Aral, N., Baran, G., Bulut, Ş., Çimen, S. (2000) Eğitimde Drama. Ankara: Ya-Pa Yayınları.
- Artar, M. (1999).Okul Öncesi Öğretmenlerinin Çocukların Oyun Hakkına İlişkin Tutumları. 2. Ulusal ÇocukKültürü Kongresi, Cumhuriyet ve Çocuk (s.118–122.) Ankara: Ankara Üni. Çocuk Kültürü Araştırma Ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Aslantürk, Z. (1995). Araştırma Metod ve Teknikleri. İstanbul: İfav Yayınları.
- Aydın, M. Ş. (2000). Cumhuriyet Döneminde Din Eğitimi Öğretmeni Yetiştirme ve İstihdamı. Kayseri: İlahiyat Bilimleri Araştırma Vakfı Yayınları.
- Bilgin, B. (1991). İslam ve Çocuk (2.baskı). Ankara: T.D.V. Yayınları Cömert, S.(1988). Oyun ve Rontlar. İstanbul: Remzi Kitabevi.
- Çelen, H. (1999).Ana Babaların Çocuğun Oyun Hakkına İlişkin Tutumları. 2. Ulusal Çocuk KültürüKongresi, Cumhuriyet ve Çocuk (s.123–132). Ankara: Yayına Hazırlayan: Bekir Onur, Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma Ve Uygulama Merkezi Yayınları
- Demirel, Ö. (1999). Planlamadan Değerlendirmeye Öğretme Sanatı. Ankara: Pegem A Yayınları.
- Eğitim Sitesi. (2007). Erişim Adresi: http://www.egitimsitesi.com adresinden 29 Aralık 2007 tarihinde edinilmiştir.
- Erol, İ. (2019). Resmi ve Özel Okullarda Görev Yapan Öğretmenlerin Sınıf İçi Öğretim Uygulamalarının Değerlendirilmesi. Uluslararası Karamanoğlu Mehmetbey Eğitim Araştırmaları Dergisi, 1(1), 9-18.
- Erol, İ; İlhan Ildız, G. (2020). Özel gereksinimli bireylerin dil gelişim süreçleri ile ilgili yapılan lisansüstütezlerin analizi. (2000-2019). RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi, (21), 559-574. DOI: 10.29000/rumelide.843486.
- Mangır, M. ve Aktaş, Y.(1993).Çocuğun Gelişiminde Oyunun Önemi Yaşadıkça Eğitim.Milli Eğitim Bakanlığı Din Öğretimi Genel Müdürlüğü (2007). Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi 4. 5. 6. 7. ve 8. Sınıflar Öğretim Programı ve Kılavuzu. Ankara, s. 4–20.
- Oksal, A. (1999). Kuşaklararası Oyun. Yetişkin ve Çocuk Kültürü Arasında Bir Köprü. 2. Ulusal ÇocukKültürü Kongresi, Cumhuriyet ve Çocuk. (s.139-144). Ankara: Yayına Hazırlayan: B.Onur, Ankara Üni. Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- ÖSYM. (2007). Eritişim adresi: http://www.ösym.gov.tr adresinden 27 Aralık 2007 adresinden edinilmiştir.
- Selçuk, M. (1987). Din Öğretiminin Kuramsal Temelleri, Din Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar. İstanbul: Din Öğretimi Genel Müdürlüğü, M.E.B.
- Senemoğlu, N. (1997). Gelişim Öğrenme ve Öğretim. Ankara: Ertem Matbaacılık.
- Smith, Peter, K., Takhvar, Mehri., Göre, Neil. ve Vollstedt, Ralp. (1994). Küçük Çocuklarda Oyun. Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (27)2, 975–987.
- Yavuzer, H. (1998). Ana-Baba ve Çocuk. (2.basım). İstanbul: Remzi Kitabevi. Yılmaz, T. (1990). Okul Öncesi Çocuklarda Oyun. İzmir: Bil Yayınları
