Author :
Abstract
Eyyûbiler dönemi, İslam tarihinde ötekiyle etkileşimin güçlü olduğu bir döneme tekabül etmektedir. Zira Haçlı Seferlerinin büyük bir bölümü Eyyûbiler döneminde gerçekleşmiştir. Haçlı Seferlerinin fikri, iktisadi, sosyal ve siyasal birçok nedeni olsa da kitleleri harekete geçiren bu seferleri başlatan Papa II. Urban’ın ateşli dini vaazlarıydı. Süreç içerisinde seferler farklı mecralara evirildi; fakat dini boyutunu hiçbir zaman kaybetmedi ve taraflar arasında askeri mücadelenin yanında dini tartışmalar da yaşandı. Yaşanan mücadelede Müslümanlar ilk başlarda toprak kaybı yaşasa da çok sayıda Hristiyan’ın Müslüman olmasıyla dini anlamda önemli kazanımlar elde etti. Gerçekleşen ihtida olaylarının meydana gelmesinde siyasi, ekonomik, sosyal ve psikolojik birçok etken bulunmakla birlikte Eyyûbî âlimlerinin Hristiyan inancını kritik ettikleri eserlerinin oluşturduğu bilinç de etkili olmuştu. Bu bağlamda Eyyûbiler döneminde daha çok Eş’arî-kelamcı kimliğiyle öne çıkan, yanı sıra Kitab-ı Mukaddes’i ve yazıldığı dili iyi bilen Ebu’l-Bekâ Salih b. Hüseyin el-Hâşimî ez-Zeynebî el-Caferî ve Şihâbüddîn Ahmed b. İdris el-Karrâfî’nin eserleri dikkat çekmektedir. Önemine binaen bu araştırmada söz konusu eserler incelenerek Hristiyan ve Müslümanlar arasında yaşanan dini-itikadi tartışmaların çerçevesi hakkında bir fikir oluşturulmaya gayret edilmiştir.
Keywords
Abstract
The Ayyubid period corresponds to a period of strong interaction with the other in Islamic history. This is because most of the Crusades took place during the Ayyubid period. Although there were many intellectual, economic, social, and political reasons for the Crusades, it was the fiery religious sermons of Pope Urban II that mobilized the masses. In the process, the campaigns evolved into different channels; however, they never lost their religious dimension, and there were religious debates as well as military struggles between the parties. Although the Muslims initially lost territory in the struggle, they made significant religious gains as many Christians converted to Islam. While there were many political, economic, social, and psychological factors in the conversion events, the consciousness created by the works of Ayyubid scholars criticizing the Christian faith was also effective. In this context, the works of Abu al-Baqā Salih b. Husayn al-Hāshimī al-Zaynabī al-Jafari and Shihāb al-Dīn Ahmad b. Idris al-Karrāfī, who were prominent in the Ayyubid period mostly for their Ash'arite theologian identity and who knew the Bible and the language in which it was written, stand out. Due to its importance, this study analyzes these works and tries to form an idea about the framework of the religious-theological debates between Christians and Muslims.
