Klasik Türk Edebiyatı zengin bir geçmişe sahiptir. XII. Yüzyılda başlayan bu dönem XVIII. Yüzyıla kadar varlığını sürdürmüştür. Klasik Türk edebiyatı dahilinde her dönem birçok şair çeşitli önemli eserler yazmışlardır. Klasik Türk Edebiyatında 17. Yüzyıl çok önemli bir dönemdir, çünkü bu yüzyıl Klasik Türk edebiyatının altın çağını yaşadığı bir dönemdir. Bu dönemde yer alan şairler Sebk-i Hindî tarzına büyük ilgi duymuşlardır. Sebk-i Hindî tarzı. Hindistan’a giden İran edebiyatı şairlerinin Hindistan’da gördüklerini eserlerine aktarmaları üzerine çok değişik bir tarz ortaya çıkmış ve XVII. Yüzyıl Klasik Türk Edebiyatı şairleri İranlı şairlerden etkilenmişlerdir. Klasik Türk edebiyatı şairleri, İranlı Sebk-i Hindî şairlerine ilgi duymuşlardır. Klasik Türk Edebiyatında bazı 17. Yüzyıl şairleri şiirlerini Sebk-i Hindî tarzında yazmışlardır. Sebk-i Hindi tarzı çok değişik özelliklere sahiptir. Hayalcilik, mübalağa ön plandadır. Şiirler içerisinde özellikle bir meydan okuma, birisini şikayet etme, birisine sitem yapma ve şairin kendine karşı bir hesaplaşması şeklinde ifadeler yer almaktadır. Urdu edebiyatında da Sebk-i Hindi tarzından etkilenen şairler yer almaktadır. Urdu edebiyatında bir İran edebiyatı şairi olan ancak şiirlerini Urduca ve Farsça yazan Mirza Abdulkadir Bidil bu tarzın öncülerindendir. Urdu edebiyatı şairi olan Emir Hüsrevi Dehlevi de şiirlerini Sebk-i Hindî tarzında yazmıştır. Her iki şairin şiirinin şiirleri Sebk-i Hindî tarzı belirgindir Urdu edebiyatında Şah Mübarek Abru, Sirajuddin Ali Khan Arzu, Syed Allah Khân İnşâ, Şah Zahuriddin Hatim, Saadat Yar Hasan Rangin Qalandar Bakhsh Cur’at Muhammed Şakir Naci, Sharafud-din Mazmun Mumin Han Mumin isimli şairlerde şiirlerinde Sek-i Hindi tarzından yararlanmışlardır. Urdu edebiyatında ayrıca Emir Hüsrev-i Dehlevî, Mir Taki Mir ve Esedullan Han Galîb’in şiirlerinde Sebk-i Hindi tarzı öğeleri belirgindir.